Γεμάτη με βυσσινιές είναι η αυλή μου, φύτρωσαν από μόνες τους … δε τις πιάνει τίποτα, ούτε αρρώστια μήτε μαραίνονται, αντέχουν, κάτι σαν τα όνειρα…

Πρόκειται δίχως άλλο για μια ευδιάκριτη τάση στις εκδόσεις διεθνώς: ανασκάλεμα σε οικογενειακές αναμνήσεις και φωτογραφίες και ιστορική ή ιστοριοδιφική αναζήτηση που συχνά διευκολύνεται από

Μάσκα φοράω, Δάσκαλε Την σχολική που δώκαν Και το νερό Μονάχα από παγούρι, κυβερνητικό Την Αριστεία κυνηγώ Πρέπει να ξεχωρίσω Την ισότητα μου ‘μάθαν να

Ο ναός της Άμωμου Συλλήψεως (ή της Παρθένου Μαρίας) είχε φτιαχτεί με πολύ κόπο. Οι διωγμοί των χριστιανών είχαν τελειώσει μερικά χρόνια πριν, αλλά η

Φαντάζομαι ότι η εκκλησία της Αγίας Σοφίας ήταν αφιερωμένη στη σοφία του Θεού και όχι σε κάποια κυρία. Τώρα βέβαια γιατί η σοφία του Θεού

Σκηνή Α’   Το χωριό λεγόταν Απόσκεπ ή Απόσκεπο, αλλά θα μπορούσε να λέγεται και Άρμενσκο ή Βάμπελ ή κάπως έτσι. Η μορφονιά λεγόταν Λιλιάνα

Το όνομα του σκύλου μου ήταν Διάβολος το «ήταν» δεν πάει στο όνομά του δεν έγινε τίποτα στο όνομά του. Δεν έμοιαζε με το όνομά

(για τους εξ αποστάσεως έρωτες που δυστυχώς είναι πάλι επίκαιροι)   Ο Χρήστος πέθανε το 2017, στα 60 του. Πέθανε από καρκίνο. Μάλλον όχι ακριβώς.